İstanbul'un sessiz çocuğu tamtakır karanlıklarda.
Konuşturmadılar beni.
Elime zincirler vurdular
Tam herşey bitti derken uykumdan uyandırdılar
Kimse bilmedi ne acılarla kıvrandığımı
Kimse yüzüme yazılan çizgileri okuyamadı
Öfkem beni mahvetti
Ben gerçekten tamtakır sağır
Peşimden yakılan ağıtları duyamayacak kadar
Çığlık çığlığa bir vedalaşma
ve
Ardından ince bir elveda
Yatağım cehennem gibi
Zebanilerim yanı başımda
Usanmıştım oysa
Oysa sen olacaktın hep yanımda
Bir türkü tadında yaşayacaktık hayatı
sonra
Ben seccademde can verecektim
Ne oluyor ihtilal çocuğuna
Tüm ihtilaller ipe ***ürüldü bir bir
Umutlarım dara ağacında bana bakıyor
Mahzun ve kederli
Onlarda bilyor
Bu yürek yetmeyecek bütün ihtilallerime
Kaybolup gideceğimi O da biliyor
dostucanandan...
Konu: ihtilal çocuğu 
C.tesi Ocak 03, 2009 5:39 pm
